Acta Pacis Westphalicae III C 2,1 : Diarium Volmar, 1. Teil: 1643 - 1647 / Joachim Foerster und Roswitha Philippe
Sonntag
Sontags, den 11. huius, schreiben wir an die von
Oßnabrukh, waßgestalt denn Schweden ze repliciren und die weiter hand-
lung mit inen ze incaminiren [ 478].
Eodem conueni dominum nuncium priuata caussa reddens ipsi scriptum
quoddam informatorium super controuersiis de pace religiosa inter status
imperii cum glossis a me confectis.
Qua occasione cum de tractatione cum Gallis sermo incidisset, confirmauit
omnia ab ipsis fieri negocii protelandi causa et pacem simulari, nullo vero
modo serio cogitari hocque se ad santissimum scripsisse. Interea monuit, ut
ante omnia debeamus Gallos ad determinandum confaederatorum numerum
adstringere, nam illos sub hoc inuolucro fraudem tegere et de adsciscendis
pluribus ex imperii statibus cogitare. Ego respondi iam id nobis praecogi-
tatum. Statuum autem imperii nouas confaederationes sperare ipsos adeo
non debere, ut etiam iis, quas habeant, renunciare oporteat, idque per elec-
tores Ratisbonae definitum.
Ulterius dicebat Gallos pacis Ratisbonensis rationem haberi nullam velle,
quod dicerent Brullardum
sufficienti mandato instructum non fuisse atque
adeo ista reiecta Cherasci nouam conuentionem institutam fuisse. Hic ego:
Mirari me Gallorum proteruiam. Mandatum Brullardi clare loqui de pace
concludenda, adhuc in manibus Caesaris esse. Deinde Cherasci pacem Ratis-
bonensem adeo non reiectam, ut etiam tota ista conuentio in executionem
illius pacis facta in ipsis tabulis dicatur. Tum nuncius,Seruietum
hoc
negare. Ego, litera loquetur.
Ille deinde caussam explicauit, quare Galli pacem Ratisbonensem oppugna-
uerint. Nimirum cardinalem Richelium ad patrem Josephum clam
scripsisse, quod rex iam desperatae salutis esse videretur, quacunque tandem
ratione pacem componeret. Rege deinde convalescente allatoque nuncio de
faedere cum rege Sueciae iam perfecto, publica protestatione excusasse
Brullardum contra suam instructionem fecisse nec pacem concludendi
potestatem habuisse simulatumque et ipsum et Josephum ultimo supplicio
affectum iri, sed clam monitos, ut fuga sibi consulerent, caetera ne solliciti
essent, extra periculum fore. Tum temporis Auauxium Venetiis, Seruientum
Cherasci et Contarinum in aula Parisiensi legati munere functos Venetosque
illa pace Ratisbonensi haud mediocriter offensos, quod ibi capitulum de
ipsorum reconciliatione cum Caesare minus honorificum contineretur. Quod
notandum. De Gallis et hoc addebat ipsos expectare ex Hollandia responsum
et velle ad propositionem nostram formaliter respondere.
Oßnabrukh, waßgestalt denn Schweden ze repliciren und die weiter hand-
lung mit inen ze incaminiren [ 478].
Eodem conueni dominum nuncium priuata caussa reddens ipsi scriptum
quoddam informatorium super controuersiis de pace religiosa inter status
imperii cum glossis a me confectis.
Qua occasione cum de tractatione cum Gallis sermo incidisset, confirmauit
omnia ab ipsis fieri negocii protelandi causa et pacem simulari, nullo vero
modo serio cogitari hocque se ad santissimum scripsisse. Interea monuit, ut
ante omnia debeamus Gallos ad determinandum confaederatorum numerum
adstringere, nam illos sub hoc inuolucro fraudem tegere et de adsciscendis
pluribus ex imperii statibus cogitare. Ego respondi iam id nobis praecogi-
tatum. Statuum autem imperii nouas confaederationes sperare ipsos adeo
non debere, ut etiam iis, quas habeant, renunciare oporteat, idque per elec-
tores Ratisbonae definitum.
Ulterius dicebat Gallos pacis Ratisbonensis rationem haberi nullam velle,
quod dicerent Brullardum
adeo ista reiecta Cherasci nouam conuentionem institutam fuisse. Hic ego:
Mirari me Gallorum proteruiam. Mandatum Brullardi clare loqui de pace
concludenda, adhuc in manibus Caesaris esse. Deinde Cherasci pacem Ratis-
bonensem adeo non reiectam, ut etiam tota ista conuentio in executionem
illius pacis facta in ipsis tabulis dicatur. Tum nuncius,
negare. Ego, litera loquetur.
Ille deinde caussam explicauit, quare Galli pacem Ratisbonensem oppugna-
uerint. Nimirum cardinalem Richelium ad patrem Josephum clam
scripsisse, quod rex iam desperatae salutis esse videretur, quacunque tandem
ratione pacem componeret. Rege deinde convalescente allatoque nuncio de
faedere cum rege Sueciae iam perfecto, publica protestatione excusasse
Brullardum contra suam instructionem fecisse nec pacem concludendi
potestatem habuisse simulatumque et ipsum et Josephum ultimo supplicio
affectum iri, sed clam monitos, ut fuga sibi consulerent, caetera ne solliciti
essent, extra periculum fore. Tum temporis Auauxium Venetiis, Seruientum
Cherasci et Contarinum in aula Parisiensi legati munere functos Venetosque
illa pace Ratisbonensi haud mediocriter offensos, quod ibi capitulum de
ipsorum reconciliatione cum Caesare minus honorificum contineretur. Quod
notandum. De Gallis et hoc addebat ipsos expectare ex Hollandia responsum
et velle ad propositionem nostram formaliter respondere.