Acta Pacis Westphalicae III C 2,1 : Diarium Volmar, 1. Teil: 1643 - 1647 / Joachim Foerster und Roswitha Philippe
Montag
Lunae 21. huius conuenimus legatum Gallicum comi-
tem d’Auaux alias Claudium de Mesmes vocatum salutandi caussa. Egressis [!]
rheda ante ostium domus ad limen graduum nos excepit praeeuntesque ad
sinistrum latus usque in atrium superius nos comitatus ante effigies regis et
reginae parieti affixas ut assideremus nos inuitauit. Ibi ego monente domino
comite a Nassau hac oratione ipsum allocutus sum:
Illustrissime et Excellentissime Domine. Quemadmodum regem christia-
nissimum serenissimamque reginam matrem ac caeteros regni Franciae pri-
mates minime latere potest, quam ardentibus votis totus christianus orbis
iam undique diuturnis bellorum calamitatibus fractus atque defessus pacem
ac tranquillitatem publicam desideret, ita nolumus dubitare Excellentiam
Vestram pro legationis suae munere eo plane animo ad locum hunc com-
muni quorum interest voto futurae tractationi delectum accessisse, ut pacem
inter Caesarem, reges ac principes orbis christiani maximos et quidem arcta
sanguinis propinquitate et cognatione inter se coniunctos restaurari gra-
tiamque mutuam conciliari una nobiscum procuret. Hac igitur spe et persua-
sione freti officii nostri esse duximus Excellentiae Vestrae de felici et pro-
spero aduentu congratulari eamque sincero christiani amoris affectu salu-
tare, gratias regi christianissimo caeterisque quibus oportet decenti cum
reuerentia agentes, quod hoc tantopere omnibus desideratum pacis nego-
tium hactenus sibi curae ac cordi esse et tanta virtute, nobilitate rerum-
que peritia praestantem virum delegare voluerint, cuius industria et aequ-
animitate amicitiam christianis et sanguine iunctis principibus dignam con-
ciliari pacemque orbi christiano tandem aliquando reddi posse sperant
boni omnes.
Nos quidem Excellentiam Vestram vicissim certiorem reddere testatumque
facere possumus sacram Caesarem maiestatem nihil magis desiderare, quam
ut pristinae amicitae iura cum rege christianissimo restabiliri paxque publica
instaurari possit. Quam ob rem et nos mandatis sufficientibus instructos sta-
tim ad diem condictum hic adesse iussit, ut a parte suae maiestatis mora
tractationi nulla interponeretur. Et quamvis longa iam exspectatione Vestrae
Excellentiae aduentus nos hactenus detinuit, tamen confidimus aduentus
tarditatem facilitate tractandi compensatum tantoque maiori studio ad hoc
negotium utrinque perficiendum deuentum iri. Interea si quae humani-
tatis officia Vestrae Excellentiae poterimus exhibere, promptos paratosque
nos offerimus etc.
Ad haec ille Gallico sermone respondit hoc sensu: Gratias se agere pro salu-
tationis officio et nihil sibi carius futurum fuisse, quam ut maturius hic com-
parere licuisset, sed mortem regis et nouae administrationis constitutionem
in caussa fuisse, ut serius, quam regi et reginae ipsi in votis fuisset, ipse et
collega ipsius Parisiis abire potuerint, deinde praeter opinionem sese ab
Hollandis detentos, cum quibus omnino, quae ad pacem promouendam face-
rent , prius tractari debuerint, quod ita conuentum publice sit ex confoede-
ratis neutrum irrequisito altero de pace tractare debere. Quod reliquum morae,
putare se non magnam ipsis culpam inputari posse, si quis recordari velit
diu etiam confirmationem tractatus praeliminaris a parte nostra dilatam
fuisse. Interea se posse confirmare ex parte Franciae pacem sincere desi-
derari et se magno mentis affectu ad eam procurandam ferri nec ex sua
parte quicquam omissurum una cum suo collega, quem propediem affu-
turum speret, quod ad pacis conuentionem ullo modo facere posset. Non se
quidem negare sibi res domini suae curae fore, ut quam maxima eius fieri
possit utilitate, idem et nos facturos credere, sed tamen omnium interesse,
ut pax fiat. Et Galliae victorias suas, ut verum fateatur, nimis magno impendio
constare. Sperare itaque, cum hic quasi in conspectu orbis terrarum verse-
mur, nos re infecta neutiquam discessuros. Postremo omnia humanitatis
officia nobis offerebat.
Nos gratiis actis pro declarata tanta beniuolentia et repetita Caesaris pro-
pensa voluntate ad negotium pacis promouendum, quod ad remoras ante-
gressas attineat, putare nos velut rem iam compositam in medio relinquen-
dam fore et ad ea solum, quae discordiis componendis propria essent, men-
tem dirigendam. Progrediente dein discursu dixit se de Caesaris voluntate
non dubitare et sperare cum eius maiestate transigi posse, sed an eadem
Hispanis mens sit, vehementer se ambigere, sibi enim nescio quo autore
significatum, ex nostra parte saltem dilationes quaesitum iri, ut momenta
temporum captare possimus. Nos ad haec, nec a Caesare nec ab Hispanis
moram ullam futuram, quin ad pacem concludendam deueniatur, modo
aequa et tollerabilis sit. Vanas esse istas suspiciones, nam et e contrario
quaedam ad nos deferri, quae Gallos a pace alieniores esse ostendant, sed
tractationem ipsam sensa animi utrinque melius detecturam. Et cum deinde
diceret se fateri omnino conueniens esse, ut pax inter noscros principes coeat,
quod, ut ego in propositione dixeram, tam arcto propinquitatis vinculo con-
nexi essent, et hoc ipsam urgere valde reginam matrem; fuisse ipsum Parisiis
in aula, cum cursor a Caesare missus post mortem regis literas ad reginam a
Caesare quidem Latinas, ab imperatrice
autem Hispanicas attulisset, quas cum
regina aperiret et legeret, ipsam lacrymas non omnino continere potuisse, ut
videret affectum propinqui sanguinis manifeste se exserentem, unde se et
Caesarem reuereri suaeque maiestati sua humilima seruitia offerre et sperare
se finita hac tractatione Viennam venturum, ut coram suae maiestati debiti
obsequii officia praestare manusque deosculari possit, egoque subiunge-
rem, tum nos Lutetias proficiscemur regem reginamque salutatum et sic
pacis fructus utrinque libabimus, ita certe, respondit, haec enim coronis erit
nostrorum tractatuum, ut utrinque in Caesaris regumque aulis pax inita sta-
biliatur ac solemniter roboretur. His ultro citroque dictis sumpta licentia
discessimus comitante illo nos usque ad rhedam.
Nos paulo post insecuti sunt Hispani, ut et ipsi visitationis officia peragerent,
quos tamen, ut relatum nobis est, non extra, sed intra aditum scalarum
excepit, ut et ante nos Venetum.
Vom 21. huius schreiben unß die zu Oßnabrukh, waßgestalt sie dem Langer-
mann ihre gegen denn Schweden vorhabende complimentierung intimirt, er
sich drüber erclärt und zumaln vernemmen lassen, daß der Saluius bei ime
ein particularansprach gesucht, so er auch verwilligt, waß auch wegen der
Franzosen und Schweden erscheinen in locis tractatuum zu versorgen stehe
[ 206].
Eodem dato schreiben wir inen mit remission ihrer in cifris communicirten
beilagen, so deß von Hatzfeldt marche nach dem stifft Bremen betreffend,
auch bericht deß nuncii apostolici ankunfft, verrichter visita gegen den
conte d’Auaux, auch daß wir den nuncium folgenden tags visitiren und ime
die letste Kayserliche plenipotentz ediren wolten, cum adiuncta copia [ 207].
tem d’Auaux alias Claudium de Mesmes vocatum salutandi caussa. Egressis [!]
rheda ante ostium domus ad limen graduum nos excepit praeeuntesque ad
sinistrum latus usque in atrium superius nos comitatus ante effigies regis et
reginae parieti affixas ut assideremus nos inuitauit. Ibi ego monente domino
comite a Nassau hac oratione ipsum allocutus sum:
Illustrissime et Excellentissime Domine. Quemadmodum regem christia-
nissimum serenissimamque reginam matrem ac caeteros regni Franciae pri-
mates minime latere potest, quam ardentibus votis totus christianus orbis
iam undique diuturnis bellorum calamitatibus fractus atque defessus pacem
ac tranquillitatem publicam desideret, ita nolumus dubitare Excellentiam
Vestram pro legationis suae munere eo plane animo ad locum hunc com-
muni quorum interest voto futurae tractationi delectum accessisse, ut pacem
inter Caesarem, reges ac principes orbis christiani maximos et quidem arcta
sanguinis propinquitate et cognatione inter se coniunctos restaurari gra-
tiamque mutuam conciliari una nobiscum procuret. Hac igitur spe et persua-
sione freti officii nostri esse duximus Excellentiae Vestrae de felici et pro-
spero aduentu congratulari eamque sincero christiani amoris affectu salu-
tare, gratias regi christianissimo caeterisque quibus oportet decenti cum
reuerentia agentes, quod hoc tantopere omnibus desideratum pacis nego-
tium hactenus sibi curae ac cordi esse et tanta virtute, nobilitate rerum-
que peritia praestantem virum delegare voluerint, cuius industria et aequ-
animitate amicitiam christianis et sanguine iunctis principibus dignam con-
ciliari pacemque orbi christiano tandem aliquando reddi posse sperant
boni omnes.
Nos quidem Excellentiam Vestram vicissim certiorem reddere testatumque
facere possumus sacram Caesarem maiestatem nihil magis desiderare, quam
ut pristinae amicitae iura cum rege christianissimo restabiliri paxque publica
instaurari possit. Quam ob rem et nos mandatis sufficientibus instructos sta-
tim ad diem condictum hic adesse iussit, ut a parte suae maiestatis mora
tractationi nulla interponeretur. Et quamvis longa iam exspectatione Vestrae
Excellentiae aduentus nos hactenus detinuit, tamen confidimus aduentus
tarditatem facilitate tractandi compensatum tantoque maiori studio ad hoc
negotium utrinque perficiendum deuentum iri. Interea si quae humani-
tatis officia Vestrae Excellentiae poterimus exhibere, promptos paratosque
nos offerimus etc.
Ad haec ille Gallico sermone respondit hoc sensu: Gratias se agere pro salu-
tationis officio et nihil sibi carius futurum fuisse, quam ut maturius hic com-
parere licuisset, sed mortem regis et nouae administrationis constitutionem
in caussa fuisse, ut serius, quam regi et reginae ipsi in votis fuisset, ipse et
collega ipsius Parisiis abire potuerint, deinde praeter opinionem sese ab
Hollandis detentos, cum quibus omnino, quae ad pacem promouendam face-
rent , prius tractari debuerint, quod ita conuentum publice sit ex confoede-
ratis neutrum irrequisito altero de pace tractare debere. Quod reliquum morae,
putare se non magnam ipsis culpam inputari posse, si quis recordari velit
diu etiam confirmationem tractatus praeliminaris a parte nostra dilatam
fuisse. Interea se posse confirmare ex parte Franciae pacem sincere desi-
derari et se magno mentis affectu ad eam procurandam ferri nec ex sua
parte quicquam omissurum una cum suo collega, quem propediem affu-
turum speret, quod ad pacis conuentionem ullo modo facere posset. Non se
quidem negare sibi res domini suae curae fore, ut quam maxima eius fieri
possit utilitate, idem et nos facturos credere, sed tamen omnium interesse,
ut pax fiat. Et Galliae victorias suas, ut verum fateatur, nimis magno impendio
constare. Sperare itaque, cum hic quasi in conspectu orbis terrarum verse-
mur, nos re infecta neutiquam discessuros. Postremo omnia humanitatis
officia nobis offerebat.
Nos gratiis actis pro declarata tanta beniuolentia et repetita Caesaris pro-
pensa voluntate ad negotium pacis promouendum, quod ad remoras ante-
gressas attineat, putare nos velut rem iam compositam in medio relinquen-
dam fore et ad ea solum, quae discordiis componendis propria essent, men-
tem dirigendam. Progrediente dein discursu dixit se de Caesaris voluntate
non dubitare et sperare cum eius maiestate transigi posse, sed an eadem
Hispanis mens sit, vehementer se ambigere, sibi enim nescio quo autore
significatum, ex nostra parte saltem dilationes quaesitum iri, ut momenta
temporum captare possimus. Nos ad haec, nec a Caesare nec ab Hispanis
moram ullam futuram, quin ad pacem concludendam deueniatur, modo
aequa et tollerabilis sit. Vanas esse istas suspiciones, nam et e contrario
quaedam ad nos deferri, quae Gallos a pace alieniores esse ostendant, sed
tractationem ipsam sensa animi utrinque melius detecturam. Et cum deinde
diceret se fateri omnino conueniens esse, ut pax inter noscros principes coeat,
quod, ut ego in propositione dixeram, tam arcto propinquitatis vinculo con-
nexi essent, et hoc ipsam urgere valde reginam matrem; fuisse ipsum Parisiis
in aula, cum cursor a Caesare missus post mortem regis literas ad reginam a
Caesare quidem Latinas, ab imperatrice
regina aperiret et legeret, ipsam lacrymas non omnino continere potuisse, ut
videret affectum propinqui sanguinis manifeste se exserentem, unde se et
Caesarem reuereri suaeque maiestati sua humilima seruitia offerre et sperare
se finita hac tractatione Viennam venturum, ut coram suae maiestati debiti
obsequii officia praestare manusque deosculari possit, egoque subiunge-
rem, tum nos Lutetias proficiscemur regem reginamque salutatum et sic
pacis fructus utrinque libabimus, ita certe, respondit, haec enim coronis erit
nostrorum tractatuum, ut utrinque in Caesaris regumque aulis pax inita sta-
biliatur ac solemniter roboretur. His ultro citroque dictis sumpta licentia
discessimus comitante illo nos usque ad rhedam.
Nos paulo post insecuti sunt Hispani, ut et ipsi visitationis officia peragerent,
quos tamen, ut relatum nobis est, non extra, sed intra aditum scalarum
excepit, ut et ante nos Venetum.
mann ihre gegen denn Schweden vorhabende complimentierung intimirt, er
sich drüber erclärt und zumaln vernemmen lassen, daß der Saluius bei ime
ein particularansprach gesucht, so er auch verwilligt, waß auch wegen der
Franzosen und Schweden erscheinen in locis tractatuum zu versorgen stehe
[ 206].
Eodem dato schreiben wir inen mit remission ihrer in cifris communicirten
beilagen, so deß von Hatzfeldt marche nach dem stifft Bremen betreffend,
auch bericht deß nuncii apostolici ankunfft, verrichter visita gegen den
conte d’Auaux, auch daß wir den nuncium folgenden tags visitiren und ime
die letste Kayserliche plenipotentz ediren wolten, cum adiuncta copia [ 207].