Acta Pacis Westphalicae II A 2 : Die kaiserlichen Korrespondenzen, Band 2: 1644 - 1645 / Wilhelm Engels mit einem Nachtrag von Karsten Ruppert
86. Lamberg und Krane an Ferdinand III Osnabrück 1645 Januar 26
Osnabrück 1645 Januar 26
Ausfertigung: RK , FrA Fasz. 48a, Konv. c ( Januar – April 1645 ) fol. 48–48’, 57 = Druck-
vorlage –Kopie: ebenda Fasz. 92 IV ad nr. 541 fol. 281–281’, 288; Den Haag A IV 1628
nr. 16; Giessen 205 nr. 46 S. 207–210 – Druck: Gärtner IV nr. 62 S. 268–270.
Geleitbriefe für die Mediatstädte. Schwedisches Ansuchen auf Geleitbrief für Straßburg.
Wir haben Rezepisse vom 11. Januar
Mediatstädte haben wir inzwischen diejenige rationes, so bey diesem werck
zwischen uns und deren Schwedischen pro et contra fürgelauffen, per mo-
dum consilii iuris in beyverwartes concept [ = Beilage 1 ] zusammengetragen,
deßen wier uns pro informandis statibus, da es nöttig, bey dern herzu-
kombst zu bedienen gemeindt. Es haben aber auch bey unß gestern gedachte
Schwedische gesandten umb gleidtsbrieffe für die stadt Straßburg ansuchen,
wier aber denselben durch den dechandt zu St. Johan anthwortten laßen,
daß selbe stadt auff iüngst gehaltenen Regenspurgischen reichstag gegen
Ewer Mayestätt und sämbtliche stände öffentlich contestirt, mit der cron
Schweden so wenig als Franckreich einige bündtnüs oder adhaerentz zu
haben, sondern daß nuhr wegen gegenwertigen schweren zustandt deß
reichs mitt denen kriegenden theilen, wie eß ihr status, umb die commer-
cia zu erhalten, erförderen thete, in neutralitet stünde; maßen Ewer Maye-
stätt auch dieselbe noch in anno 1640 sogar dero Keyserlichen gesandt-
schafft gewürdigt hetten, dahero wier nitt sehen köndten, wie sich die
Schwedische umb deren vergleitung anzunehmen befügt; und weiln der
praeliminarschlus nur von dero foederierten und adhaerenten redet, müsten
wier uns dießorths beim buchstaben halten und wegen ertheilung selbigen
gleidts billich endtschüldigen, würde aber damit bemelter statt solchs gleidt
gehörigen orts selbst zu suchen oder auch ohne selbiges hiehero zu erschei-
nen unbenohmen sein, sondern frey und bevorstehen.
Die Schwedische haben abermals mitt wenig wortten geanthworttet, sie
sehen wohl, das man auch für die reichsstätte daß gleidt nitt geben wölte,
müsten es dahingestelt sein laßen, verpleiben aber bey ihrer meinung, daß
sie eß für bemelte statt Straßburg in crafft deß praeliminarvergleichs zu
begehren befügt sein. Haben sich zwar gegen den dechandt waß weiters
herausgelaßen, gleichsamb selbe statt mitt ihnen confoederiert seie und sie,
Schwedische, umb außwürckung dergleichen gleidtsbriffs von deroselben
anglangt wehren, doch aber dabey vermeldet, das sie eß nur discursweiß
redeten, undt an unß zurückzubringen unnöhtig sey, also wier auch ferners
nichts an die Schwedische reportieren laßen. Nun will es gleichwol auch
die notturfft erfördern, uns hierüber zu instruiren, ob und wieweit man auf
der Schwedischen beharrender instantz bey diesem passu nachgeben solle,
warüber Ewer Mayestätt allergnädigste erclehrung wier gehorsambst
erwartten.
Beilage
[1] Gründe für und wider die Ausstellung von Geleitbriefen für die Mediatstände. Kopie: RK ,
FrA Fasz. 48a, Konv. c ( Januar – April 1645 ) fol. 49–52 = Druckvorlage – Druck:
Gärtner IV nr. 63 S. 270–278. [ Kopie: RK , FrA Fasz. 92 IV ad nr. 541 fol. 282–286;
Den Haag A IV 1628 nr. 16; Giessen 205 nr. 47 S. 210–222. ]
Stante dispositione conclusi praeliminaris, quod pro universis imperii statibus Sueciae
foederatis et adhaerentibus in genere etc. salvi conductus ad congressum pacis universalis
impertiri debeant, quaestio incidit, an etiam pro civitatibus mediatis in imperio aliisque
personis privatis quibuscunque einsmodi salvi conductus in vim dictae conventionis
praeliminaris praetendi possint?
1. Videtur pro affirmativa resolvendum et omnes mediati ac privati in dicta dispositione
sub verbo „adhaerentium“ comprehendi, attento quod illud verbum „adhaerentes“ non
restringatur in dicta dispositione ad status imperii, sed imo potius contra status distin-
guatur et per se constituat certam aliquam speciem a statibus diversam, qua omnes
mediatae civitates et quicunque privati subditi comprehendantur.
2. Quod magis planum facit forma salvi conductus generalis Caesarei sub hisce formalibus
expediti: „ut omnes et singuli suae serenitatis (reginae Sueciae) confoederati status et
adhaerentes per Germaniam secure veniant“ etc., ubi apparet, quod verbum „foederati“
afficiat solummodo status immediatos, verbum „adhaerentes“ vero diserte distinguatur
contra status et comprehendat quoscunque mediatos per Germaniam, qui etiam suo
modo status sint, quamvis non status imperii.
3. Et nisi res taliter interpretetur, verbum „adhaerentes“ foret superfluum et odiosum,
quod in re tam ardua admitti non debet.
4. Intentio et mens Suecorum perhibetur tempore contractus fuisse, ut sub verbo „ ad-
haerentes “ quicunque mediati et privati comprehenderentur, adeoque verba sunt
intelligenda iuxta intentionem contrahentium.
5. Quod probari dicitur ex partis adversae prothocollis, ex quibus demonstrari possit
ipsos tempore contractus exhibuisse suorum adhaerentium mediatorum non minus
quam immediatorum longissimum catalogum, pro quibus omnibus ac singulis salvos
conductus postulaverint. Hisce tamen non attentis veritas est in contrarium, nempe
quod pro mediatis civitatibus in imperio aliisque privatis subditis salvi conductus in
vim praeliminaris conclusi praetendi non possint.
1. Ratio est, quia littera praeliminaris conclusi de mediatis ac privatis subditis nihil dis-
ponit , unde nec nostrum est litteram ad eos extendere. Instrumentum enim est stricti
iuris, et quod instrumentum non cantat, nec nos dicere debemus. Adhaerendum namque
litterae tanquam textui legis, quia versamur hic in terminis decisis ac claris instrumenti
publici.
2. Quin imo ex littera plane de contrario liquet, nempe quod tam in adhaerentibus quam
foederatis adeo inseparabiliter qualitas immediata sive statistica praesupponatur, ut ea
remota, non sit locum habitura dispositio. Quod quia de foederatis pars adversa non
diffidetur, de adhaerentibus, ut quoque concedat, necesse est, nam adhaerentes cum foede-
ratis per copulam expresse combinantur. Non combinantur autem in ratione subiecti, cum
repugnet in casu nostro unum eundemque, simul esse foederatum et adhaerentem, ergo
combinantur in qualitate status, cum tertium dari non possit. Natura autem copulae est,
quod repetat qualitatem antecedentem. Sic in illa conclusi praeliminaris parte, quae de
Gallorum foederatis et adhaerentibus agit, dicta verba sub alio termino, ordinum
scilicet imperii, hoc modo redduntur: „Pro universis imperii ordinibus Galliae foederatis
et adhaerentibus in genere aut eorum deputatis“, ut tanto minus de requisito qualitatis
immediatae dubium esse possit cum mediati subditi nullum statum, nullum ordinem in
imperio habeant.
3. Idem comprobatur ex ipsa praeliminaris conclusi dispositione atque ordine, in quo
videre est, quod istorum foederatorum et adhaerentium, pro quibus salvi conductus
dandi sunt, quidam recenseantur in specie, veluti domus Palatina, Brunswicensis Lüne-
burgensis , Hassiaca Cassellana (antea etiam connumerabatur dux Bernhardus Wimarien-
sis ), et tandem haec generalis subiiciatur clausula: „Pro universis imperii statibus Sueciae
foederatis et adhaerentibus in genere“, ex quo evincitur, quod quemadmodum praece-
dentem specificam enumerationem foederatorum et adhaerentium restrictam videmus
ad status imperii (siquidem inter enumeratos nulli mediati vel privati reperiantur), ita
immediate sequentem generalem dispositionem ad eosdem restrictam intelligi debere,
praesertim cum dispositioni signanter adiecta sint ista verba (in genere), quae denotant
connexitatem et correlationem ad speciem praecedentem atque hoc inferunt, quod illi
generali dispositioni etiam ex natura correlationis eadem qualitas, quae in speciebus
reperitur, censeatur inesse.
4. Et nisi dispositio illa de solis immediatis statibus cum exclusione mediatorum et
privatorum quorumcunque intelligeretur, foret nulla, quia notorium est, quod Caesar
propter privilegium primarum instantiarum, quod statibus immediatis competit in
huiusmodi salvorum conductuum concessionem, pro mediatis vel privatis aliorum
statuum subditis sine eorundem immediatorum statuum consensu consentire non possit.
Cum itaque de interposito statuum immediatorum consensu in praeliminaribus non
reperiatur dispositum, consequens est, nec dispositionem illam de mediatis aut privatis
subditis intelligi posse. Quo facit, quod in omni actu humano ad validitatem, ut ad
operandum efficax sit, tria concurrere debeant: voluntas facientis, potestas eius et iusta
causa, quorum uno deficiente actus nullius momenti reputatur. At vero in casu nostro
omnia ista tria deficerent, potestas ut dictum, voluntas, qua Caesar non praesumitur
voluisse, quod non potest, et iustitia causae, quia concessio esset cum praeiudicio ac
iniuria statuum coniuncta.
Non obstant ea, quae superius in contrarium adducta sunt, nam respondetur ad 1., quod
adhaerentes in allegata dispositione non distinguantur contra status imperii nec diversam
speciem ab iis constituant, sed imo expresse sub una eademque qualitate immediationis
cum foederatis per formalem copulationem compraehendantur atque adeo ibidem pure
de statibus imperii agatur coronae Sueciae alterutro aut foederationis aut adhaerentiae
nomine obnoxiis. Quod ita constituere ideo necessum fuit, quia constat non omnes
imperii status, qui partes coronae Sueciae foverunt, fuisse coronae foederatos, sed quos-
dam solummodo adhaerentes, quibus tarnen coronae Sueciae non minus quam foederatis
ad congressum accedendi facultatem fieri voluit, unde dispositio facta est de utrisque, id
est de foederatis et de adhaerentibus, statutumque, ut non attento foederatorum aut
adhaerentium discrimine utrisque sub salvo conductu libera accedendi esset authoritas,
proinde et contra rationem et expressam litteram est mediatos aut privatos sub nomine
adhaerentium vocari nec oportet torquere textum, ubi verba sunt dilucida ac clara.
Ad 2. Respondetur ad 2.: generalem salvum conductum esse datum in ordine ad exe-
cutionem praeliminaris conclusi adeoque rem meram facti, quae nihil de novo inducit
vel determinat, sed hoc, quod iam determinatum est, exequitur, neque enim per verba,
quae dispositionis alicuius executionem respiciunt, alterari potest dispositionis natura,
sed illa potius secundum hanc intelligi debet ac proinde salvus conductus generalis
interpretationem suam ex praeliminari conventione accipere, non e contra praeliminare
conclusum per salvum conductum declarari. Cumitaque superius demonstratum sit,
praeliminarem conventionem in adhaerentibus non minus de necessitate absoluta
ponere qualitatem immediationis atque in foederatis, consequens est, et in salvo con-
ductu generali tanquam praeliminaris conventionis executo eandem qualitatem in
adhaerentibus praesupponi ac proinde assertionem istam, quod adhaerentes in salvo
conductu ab ista qualitate immediationis absolvantur, plane carere fundamento. Ut
taceatur in salvo conductu illam qualitatem exprimi per aequipollens, nam qui in praeli-
minari conventione vocantur status imperii, Sueciae foederati et adhaerentes, iidem in
salvo conductu generali appellantur Sueciae confoederati status et adhaerentes per
Germaniam et conglutinantur ibi per copulam adhaerentes foederatis in qualitate statuum
per Germaniam prout in praeliminari concluso iisdem per copulam agglutinati sunt, in
qualitate statuum imperii, id est per unam eandemque rem aliis verbis expressam, unde
illa dispositio de subditis mediatis intellegi non potest, quia mediati subditi in imperio
non consueverunt in ordine ad imperatorem dici status, sed stylo inveterato receptum,
ut quoties Caesar de statibus loquitur, intelligantur status immediati, proinde et salvus
conductus a Caesare expeditus intelligi debet iuxta qualitatem loquentis, praesertim in
negotiis intra terras imperii, alias in casu nostro fieret praeliminaris conclusi extensio per
salvum conductum, quod non debet admitti et repugnat naturae salvi conductus, cuius
est tantum securitatem praebere, non vero contractus aut transactiones extendere.
Deinde etiam attendendum, quod quaestio, pro quibus dandus sit salvus conductus, non
debeat confundi cum quaestione, in qua forma dandus sit? Versamur autem hic in quaes-
tione , pro quibus dandus sit? Cuius decisio non ex salvo conductu generali, sed ex ipso
praeliminari concluso peti debet, salvus conductus vero pertinet ad quaestionem de
forma.
Ad 3. Ad tertium respondetur verbum „adhaerentes“ non esse odiosum, quia complec-
titur illos status, qui foederati non sunt et tarnen Sueciae adhaeserunt, et nisi isti status
sub verbo adhaerentium contineantur, essent a salvo conductu plane exclusi, quod magis
absurdum foret. Includerentur enim hoc modo privati et excluderentur status.
Ad 4. Ad quartum respondetur, paria sunt non esse et non apparere. Hic non constat,
quod Suecorum alia fuerit mens atque intentio, unde standum est verbis expressis, quia
in instrumentis et contractibus ea fuisse mens contrahentium intelligitur, quae verbis
exprimitur. Verba enim sunt mentis humanae nuntia, et cum mens atque animus sint
res facti, nullum maius esse censetur dispositionis ac mentis nostrae testimonium quam
quod verbis declaratur. Deinde stamus hic in re decisa, quae non amplius pendet ab
arbitrio partium, et si penderet ab arbitrio, non Suecorum, quae est pars impetrans, sed
Caesaris hac in parte esset declarare, quia eius est declarare, qui rem concessit, nam
quilibet suorum verborum interpres.
Ad 5. Prothocolla partium esse tantum privatas annotationes, quae non possunt probare
contra tam famosum instrumentum publicum, quale est praeliminare. 2. Etsi quid
probare possint, adesse etiam prothocolla huius partis, quae cum praeliminari concluso
concordent ac proinde in hoc casu potiorem vim probandi habeant quam partis ad-
versae .