Acta Pacis Westphalicae III C 2,1 : Diarium Volmar, 1. Teil: 1643 - 1647 / Joachim Foerster und Roswitha Philippe
1646 II 16
1646 II 16
Freitag
Freytags, den 16. huius, remittirn wir ad Osnabruggen-
ses ihr relation ad Caesarem cum communicatione nostrae relationis ad suam
maiestatem atque literarum ducis Lotharingiae petendo ipsorum consilium,
quod desuper faciendum putent, de 15. huius [ 1049 ].
Eodem an herrn grafen von Trautmansdorff mit widersendung Kayserlicher
resolution wegen der Hollender tractaments, de 15. huius [ 1050 ].
Eodem an Kayserliche Maiestät, wessen sich die Churcölnischen gsandten
wegen befahrender Lothringischer einquartierung beschwehrt [ 1051 ].
Eodem communicirn wir dises auch Ihr Excellentz, herrn grafen von Traut-
mansdorff [ 1052 ].
Eodem ad Caesarem, daß von den Franzosen noch kein antwortt in puncto
durch unß nechstvorbemeldten bei den mediatorn beschehenen anbringens
erfolgt, daß die Churbayerischen contra Brandenburg ein votum refutato-
rium im churfürstenrath abgelegt. Communicatio deß hertzog von Lothrin-
gen abgangnen schreibens und umb resolution in puncto 5., die Hessen
Casselischen postulata, de 16. Februarii [ 1053 ].
Eodem an duca Savelli [ 1054a ].
Eodem von Oßnabrukh communicatur protocollum conferentiae cum Chur-
cölnischen und Bayerischen secundariis, auch commissionschrifften de anno
1559 wegen der dreyen stiffter Metz, Tull und Verdun [ 1054 b ].
Eodem a meridie retulerunt nobis domini mediatores responsum Gallo-
rum dicentes se nostram propositionem modo, quo fieri, suauiori recensuisse
et, ut aequiores se tandem praeberent, admonuisse. Et cum illi parumper ad
deliberandum secessissent, primo omnium quaesisse, an haec in forma pro-
testationis proponerentur. Sed replicatum non hoc animo a nobis dicta;
quodsi tamen durioribus conditionibus pacis negocium extraheretur, fieri
posse, ut haec et plura alia per modum publicae protestationis a Caesare orbi
christiano proponerentur. Ideo rationes nostras ob oculos poni, ut eo facilius
ad aequitatem ipsi se applicarent. Tunc respondisse se putare culpam ipsis
adscribi nullam posse, abstinuisse hactenus ulteriori tractatu Caesareanos,
quodsi pergerent et clare ostenderent, quantum et quid a parte ipsorum
praestare vellent, aequos et faciles se quoque ipsis praestituros fuisse. Iniec-
tam deinde a se, mediatoribus, mentionem de armistitio, videri iam tempus
esse, ut de eo tractetur, posse id conueniri ad annum integrum septemue aut
octo menses et interea temporis controuersias, quae cum diuersis partibus
restant, quietiori animo componi. Turcam ipsum fama huiusmodi suspensio-
nis exterritum lentius arma moturum. Ad ea Gallos nihil admodum reges-
sisse , nisi quod ipsorum collega Osnabrugis cum Suecis de rebus ad pacem
spectantibus et forte etiam de hoc armistitii quaestione agere[t], eius se redi-
tum expectare posteaque latius sese declaraturos. Haec a Gallis.
Deinde per discursum quaerebat Venetus, an putaremus a Gallis quaeren-
dum , quid ipsi Caesari praestare vellent, si satisfactionem ad ipsorum nutum
expediri permitteret. Respondimus operae quidem precium fore, ut de
mente ipsorum nobis constare possit, sed verendum, ut in verbis potius haere-
rent quam re et facto aliud praestent. Me, Volmarum, non semel cum Au-
ausio in hoc argumentum descendisse, sed ipsum semper generalibus cir-
cumlocutionibus usum, imo satis aperte ostendisse non e re Galliarum esse
posse arma in Suecos conuertere. Ad ista confessus est libero ore Venetus
nec se videre, quid utilitatis Caesar consequeretur, etiamsi totam Alsatiam
Gallis cederet. Quin imo timendum, ne oppugnantibus postea Suecis Caesa-
rem tanto infestius sua maiestas utrinque derelicta his eorumque asseclis sola
dilanianda relinqueretur.
ses ihr relation ad Caesarem cum communicatione nostrae relationis ad suam
maiestatem atque literarum ducis Lotharingiae petendo ipsorum consilium,
quod desuper faciendum putent, de 15. huius [ 1049 ].
Eodem an herrn grafen von Trautmansdorff mit widersendung Kayserlicher
resolution wegen der Hollender tractaments, de 15. huius [ 1050 ].
Eodem an Kayserliche Maiestät, wessen sich die Churcölnischen gsandten
wegen befahrender Lothringischer einquartierung beschwehrt [ 1051 ].
Eodem communicirn wir dises auch Ihr Excellentz, herrn grafen von Traut-
mansdorff [ 1052 ].
Eodem ad Caesarem, daß von den Franzosen noch kein antwortt in puncto
durch unß nechstvorbemeldten bei den mediatorn beschehenen anbringens
erfolgt, daß die Churbayerischen contra Brandenburg ein votum refutato-
rium im churfürstenrath abgelegt. Communicatio deß hertzog von Lothrin-
gen abgangnen schreibens und umb resolution in puncto 5., die Hessen
Casselischen postulata, de 16. Februarii [ 1053 ].
Eodem an duca Savelli [ 1054a ].
Eodem von Oßnabrukh communicatur protocollum conferentiae cum Chur-
cölnischen und Bayerischen secundariis, auch commissionschrifften de anno
1559 wegen der dreyen stiffter Metz, Tull und Verdun [ 1054 b ].
rum dicentes se nostram propositionem modo, quo fieri, suauiori recensuisse
et, ut aequiores se tandem praeberent, admonuisse. Et cum illi parumper ad
deliberandum secessissent, primo omnium quaesisse, an haec in forma pro-
testationis proponerentur. Sed replicatum non hoc animo a nobis dicta;
quodsi tamen durioribus conditionibus pacis negocium extraheretur, fieri
posse, ut haec et plura alia per modum publicae protestationis a Caesare orbi
christiano proponerentur. Ideo rationes nostras ob oculos poni, ut eo facilius
ad aequitatem ipsi se applicarent. Tunc respondisse se putare culpam ipsis
adscribi nullam posse, abstinuisse hactenus ulteriori tractatu Caesareanos,
quodsi pergerent et clare ostenderent, quantum et quid a parte ipsorum
praestare vellent, aequos et faciles se quoque ipsis praestituros fuisse. Iniec-
tam deinde a se, mediatoribus, mentionem de armistitio, videri iam tempus
esse, ut de eo tractetur, posse id conueniri ad annum integrum septemue aut
octo menses et interea temporis controuersias, quae cum diuersis partibus
restant, quietiori animo componi. Turcam ipsum fama huiusmodi suspensio-
nis exterritum lentius arma moturum. Ad ea Gallos nihil admodum reges-
sisse , nisi quod ipsorum collega Osnabrugis cum Suecis de rebus ad pacem
spectantibus et forte etiam de hoc armistitii quaestione agere[t], eius se redi-
tum expectare posteaque latius sese declaraturos. Haec a Gallis.
Deinde per discursum quaerebat Venetus, an putaremus a Gallis quaeren-
dum , quid ipsi Caesari praestare vellent, si satisfactionem ad ipsorum nutum
expediri permitteret. Respondimus operae quidem precium fore, ut de
mente ipsorum nobis constare possit, sed verendum, ut in verbis potius haere-
rent quam re et facto aliud praestent. Me, Volmarum, non semel cum Au-
ausio in hoc argumentum descendisse, sed ipsum semper generalibus cir-
cumlocutionibus usum, imo satis aperte ostendisse non e re Galliarum esse
posse arma in Suecos conuertere. Ad ista confessus est libero ore Venetus
nec se videre, quid utilitatis Caesar consequeretur, etiamsi totam Alsatiam
Gallis cederet. Quin imo timendum, ne oppugnantibus postea Suecis Caesa-
rem tanto infestius sua maiestas utrinque derelicta his eorumque asseclis sola
dilanianda relinqueretur.