Acta Pacis Westphalicae III C 2,1 : Diarium Volmar, 1. Teil: 1643 - 1647 / Joachim Foerster und Roswitha Philippe
Freitag Freytags, den 5. huius, beantwortten wir diß Kayserliche
schreiben loco recepisse und andeuttung, das wir darüber mit denn chur-
fürstlichen deputatis anheüt consultiren wöllen, erachten sonst, daß derzeit
zu einigem anstandt schwerlich zu gelangen sein werden etc. [ 654].
Eodem an duca Savelli [ 655].
Eodem nach Oßnabrukh communicando relationem ad Caesarem [ 656].
Eodem schreiben wir auch absonderlich an Ihr Kayserliche Maiestät, das der
Savoisch ambassador ferner bei unß, ime das tractament zu bewilligen, ein-
kommen [ 657].
Eodem communiciren die von Oßnabrukh, das die churfürstlichen wegen
Stralsundt ungleicher meinung, die Churbrandenburgischen es auff eine con-
ferentz mit denn Schweden setzen, so aber wegen deß visitationsstreits mit
Maintz wie auch abgehender mediatoren schwerlich werde sein könden. Die
protestantes gehen dahin, daß die religionsgravamina zu Oßnabrukh sollen
tractirt werden per Suecos tanquam caussa belli [ 658].
Veneris 5. huius a meridie conuocauimus electorales
Vgl. APW [III A 1,1 S. 55ff.]
ad nos et facta propo-
sitione a commemoratione eorum, quae nuper cum mediatoribus inter-
cesserant, lecta tota rei gestae serie, prout supra continetur, huc denique
orationem nostram defleximus: Cum ex enarratis appareat tria potissimum a
Gallis adhuc controuerti, 1. de qualitate deputationis ordinariae, 2. de libera-
tione electoris Treuirensis, 3. de validitate pacis Ratisbonensis, nobis vi-
deri consultum, ut ultra ea, quae iam ad mediatores stante pede circa singula
dicta sunt, statim, postquam Seruientus Osnabrugis redierit et appareat
Gallos longius rem protrahere velle, dictos mediatores adeamus illisque
latius exponamus, quam absurde faciant Galli huiusmodi obiectionibus ne-
gocii principalis tractationem prolungando. Nam quod ad deputationem
ordinariam attinet, quamvis verum sit illam Francofurtum principaliter in
consequentiam illius diaetae Ratisbonensis ad deliberandum de iustitiae re-
formatione conuocatam, tamen communi ordinum assensu postea etiam
omnia et singula pacificationis negotia ibidem tractata et deliberata fuisse.
Esse collegium in constitutionibus imperii, illa praesertim, quae anno 1555 et
1570 composita fuit, fundatum ac de huiusmodi negociis pacis et belli trac-
tandi potestate sufficienti praeditum. Gallos ipsos ternis literis huius collegii
translationem quaesiisse. Landgrauiam Casselanam binis ad eandem literis
diserte hoc postulasse. Quosdam circulos imperii, inter quos nominatim
Francos et Sueuos, missis Francofurtum legatis et multos alios particulares
status ut fieret institisse cum pluribus aliis rationibus in illo ultimo voto,
quod nomine principum et statuum imperii 3. Aprilis Francofurti ad com-
missarium Caesaris delatum fuit . Circa liberationem electoris Treuirensis, etsi
domini mediatores sua sponte medium quoddam suspensiuum Gallis propo-
suerint atque eorundem assensum obtinuerint, tamen hanc difficultatem iam
prorsus amotam restituto praedicto domino electore pristinae libertati et in
gratiam Caesaris plenarie recepto
. De pace Ratisbonensi non esse, quod Galli
obiiciant, cum illa conuentio Cherascana disertis verbis in executionem pacis
Ratisbonensis facta atque ab ipso Seruiento nomine regis Galliarum sub-
scripta fuerit, id quod exhibita copia dominis electoralibus mox ostendimus.
Haec et similia putare nos dominis mediatoribus denuo fore proponenda et
per singulas circumstantias ostendendum, quam friuolae sint Gallorum tergi-
uersationes. His vero praemissis subiungendum, cum toties illi polliciti
essent se postulata sua circa pacis media collatis postrema vice cum Suecis
rerum momentis et sententiis proposituros et iam Seruientum ab illo collo-
quio reuersum constet, videri nobis rationi consentaneum, ut domini media-
tores denuo adeant Gallos et his omnibus inculcatis sollicitent, quo tandem
fide et promissis se exsoluere velint.
Domini electorales his auditis paululum nobis secedentibus inter se collocuti
responderunt. Et primo quidem dominus episcopus pro voto Coloniensi
assistente sibi domino praeposito Paderbornensi : Animaduertisse se non
solum dominos mediatores officio suo erga Gallos egregie functos, sed et a
nobis ad singula prudenter et fundamentaliter responsum. Quid autem porro
factu consultum videatur, semper quidem electori Coloniensi periculum ca-
tholicae religionis, extremam imperii necessitatem et qua ratione animorum
coniunctio inter imperii status obtineri posset, ante oculos posita fuisse.
Conuenire, ut omnia eo dirigantur, quo periculum rei catholicae euitetur, im-
perii ruina caueatur animorumque coniunctio procuretur. Qua quidem in re
duo obuersari obstacula. Prius concernere electorem Treuirensem, posterius
Brandeburgicum. Caesarem restituisse Treuirensem se quidem libenter au-
dire, sed optandum fuisse, ut vel ipsi electorales vel etiam nos plenipoten-
tiarii eius rei iam ante aliquem habuissemus praegustum vel saltem ipsi elec-
tores potiores. Iam cum hoc in negocio saepius controuersum atque atten-
tiori cura defensum fuerit Caesarem nullam habere caussam, cur electorem
hunc ante tractatuum principia dimittere debeat, euenturum, ut ob tantam
Caesaris facilitatem legatio atque ipsi electorales male audiant, quasi durio-
res ipsi fuerint, quam Caesar desiderauerit, quemadmodum nuper etiam
Seruientus ipsi in faciem exprobrare ausus fuerit scire se Caesarem facile in
liberationem Treuirensis consensurum, nisi caeteri electores obsisterent.
Quaeri iam posse, quomodo ipsius deputati, si quidem aduenissent, tractandi
sint, et ad collegium electorale spectaturum, an et quomodo ipsum electorem
posthac rursus in corpus sui collegii recipere velint. Quod ad electorem
Brandeburgicum seu potius ipsius deputatos attineret, considerandum
ipsum ratione Pomeraniae, archiepiscopatus Magdeburgensis, etiam Halber-
stadensis, quem invicem illius ambire videatur, interessatissimum esse. Rem
igitur difficilem fore, siquidem his de rebus agendum fuerit, ipso praesente
sententias dicere, ne aut offendatur aut rei publicae praeiudicium adferatur.
Deinde, cum a religione catholica alienissimus sit, hoc etiam quaeri oportere,
abeuntibus in diuersa protestantibus quomodo secessiones et schismata inter
ipsos status praecaueri possint. Qua occasione quaerebat, an non de loco ali-
quo tertio, in quo deputatio imperii ordinaria conuenire possit, tractandum
videatur. Quod denique ad conclusionem nostrae propositionis, non se abire
a nostra sententia, expectandum fore Seruienti reditum. Et siquidem pro-
positionem facturi videantur, acquiescendum, donec videri possit, an adhuc
eiusmodi exceptionibus inhaerere velint: sin etiamnum cunctaturos suspicio
sit, adeundos mediatores et ad eum, qui a nobis propositus est, modum com-
pellandos. Pro electore Bauariae Dr. Krebs fere eadem replicauit et in effectu
votum Coloniense approbauit.
Nos consideratis in secessu his votis significauimus rem ita effectum a nobis
iri. Interea tamen pro informatione circa electoris Treuirensis restitutionem
breuiter subiunximus Caesarem paucissimis verbis in postremis suis hoc sig-
nificasse et legimus simul ex authographo verba formalia. Sed dubi-
tari non debere suam maiestatem grauissimis, sibi et imperio utilissi-
mis caussis ad hoc permotum fuisse. Et verosimili videri iam a multo
tempore hoc tractatum, cum Caesar, etsi pluries hac de caussa ad eum
retulerimus, nunquam tamen cathegoricam aliquam resolutionem red-
dere voluerit. Hinc nobis dudum suspicionem obortam, fore, ut aliqua
secreta hac de re intercederet tractatio, Caesaremque procul dubio cae-
teris electoribus de rationibus se mouentibus abunde satisfacturum nec
multam de admittendis restituti legatis quaestionem fore. Posse tamen nos
credere Gallos ipsos de tali restitutione non multum contentos fore, cum
elector iurando Caesari fidelitatem eo ipso Gallicanae renunciare debeat
amicitiae et protectioni. De electore Brandeburgico, rem esse multae consi-
derationis, sed consilium tum fore capiendum, quando eiusmodi tractationes
particulares inciderint. Palam esse, ut in ferendis sententiis ii, de quorum
caussa agitur, interesse de iure et stylo communi non possint. Sin vero ad
tractanda ea negocia perveniendum fuerit, quae ad religionem et bona eccle-
siastica pertineant, caueri non posse, quin utriusque religionis asseclae separa-
tim de suis agant commodis, sed id operam dandum, ut ne huiusmodi delibe-
rationes in publicas secessiones et schismata erumpant. Nec huic rei maius
remedium nisi ab ipsa catholicorum constanti unanimitate peti posse. De
loco conueniendi pro deputatione ordinaria nos non refragari, quin quae-
ratur a magistratu ciuico.
Haec omnia cum ad hunc modum ultro citroque exposita essent, deuenimus
tandem ad scopum, qui nobis in hac consultatione propositus erat, proprium,
ut nimirum certiores redderemur, quae ipsi consilia circa suspensionem ar-
morum agitarent. Itaque nulla mandati Caesarei facta mentione dicere orsi
sumus: Illum quidem de facienda noua per dominos mediatores instantia
modum recta via ad pacificationis initia tendere, sed cum nihil negligendum
videatur, quo etiam obliquo gradu eundem consequi finem possimus, recor-
dari nos nuper circa finem Martii in consultatione fuisse, an forte de ineundo
armistitio mentio quadamtenus iniicienda videatur. Et quamvis tum quidem
conclusum negocium hoc adhuc nonnihil differri oportere, tamen noluisse
id nos omnino silentio transmittere, sed rogare, nobis aperiant, si interea
maiori deliberatione negocium hoc ponderassent aut forte a superioribus
singularia mandata eo nomine accepissent.
Tum episcopus ingenue confessus est se quidem iam pridem ab electore
Coloniensi mandata accepisse, ut diligenter rimaretur, an et qua ratione ad
eiusmodi armistitium deueniri possit. Egisse se igitur cum domino nuntio
apostolico, ut per collegam suam aulae Parisiensis mentem explorare vellet.
Sed ab eo pridie responsum rescripsisse collegam, etsi omnem operam im-
penderit apud cardinalem Mazzarinum, illum tamen nulla ratione huiusmodi
propositionem admittere voluisse, sed cathegorice respondisse, che coteste
cose erano inganni della parte contraria et regem christianissimum nec sus-
pensionem armorum nec neutralitatem nec euacuationem quocunque titulo
quaesitam concedere posse aut velle. Pacem fieri oportere generalem, quam
ipse dictus cardinalis propediem promoturus et ad finem perducturus sit,
modo Caesareani et Hispani velint. Itaque spem hac de re superesse prorsus
nullam. Adiungere nuncium Parisiensem etiam hoc in sua epistula, nun-
quam sibi antehac a Mazzarino in ista pacificationis materia rotundiorem et
apertiorem datam fuisse responsionem.
Dominum episcopum insecutus deinde est Dr. Krebs nomine legationis
Bauaricae pariterque contestatus se a domino electore iam pluries et quasi
singulis septimanis reiterata mandata accepisse, nulli parcerent labori et
occasioni, qua per mediatores aut etiam ipsos plenipotentiarios Gallicos
armorum suspensionem quomodocunque conditionatam obtinere possent.
Sed diligenter utrinque sollicitantibus idem tandem, quod domino epis-
copo Osnaburgensi, a domino nuncio et Veneto responsum obtigisse et
maxime dominum nuncium libere contestatum nihil eiusmodi posthac
sperari debere.
His auditis, etsi dicere poteramus haec talia clam nobis fieri non debuisse,
tamen melius videbatur mentem nostram non aperire. Igitur haec pauca
tantum subiunximus, ergo pugnandum aut moriendum aut seruiendum,
dann daß messer ist an die gurgel gesetzt. Sicque colloquium finiuimus.
schreiben loco recepisse und andeuttung, das wir darüber mit denn chur-
fürstlichen deputatis anheüt consultiren wöllen, erachten sonst, daß derzeit
zu einigem anstandt schwerlich zu gelangen sein werden etc. [ 654].
Eodem an duca Savelli [ 655].
Eodem nach Oßnabrukh communicando relationem ad Caesarem [ 656].
Eodem schreiben wir auch absonderlich an Ihr Kayserliche Maiestät, das der
Savoisch ambassador ferner bei unß, ime das tractament zu bewilligen, ein-
kommen [ 657].
Eodem communiciren die von Oßnabrukh, das die churfürstlichen wegen
Stralsundt ungleicher meinung, die Churbrandenburgischen es auff eine con-
ferentz mit denn Schweden setzen, so aber wegen deß visitationsstreits mit
Maintz wie auch abgehender mediatoren schwerlich werde sein könden. Die
protestantes gehen dahin, daß die religionsgravamina zu Oßnabrukh sollen
tractirt werden per Suecos tanquam caussa belli [ 658].
Veneris 5. huius a meridie conuocauimus electorales
Vgl. APW [III A 1,1 S. 55ff.]
sitione a commemoratione eorum, quae nuper cum mediatoribus inter-
cesserant, lecta tota rei gestae serie, prout supra continetur, huc denique
orationem nostram defleximus: Cum ex enarratis appareat tria potissimum a
Gallis adhuc controuerti, 1. de qualitate deputationis ordinariae, 2. de libera-
tione electoris Treuirensis, 3. de validitate pacis Ratisbonensis, nobis vi-
deri consultum, ut ultra ea, quae iam ad mediatores stante pede circa singula
dicta sunt, statim, postquam Seruientus Osnabrugis redierit et appareat
Gallos longius rem protrahere velle, dictos mediatores adeamus illisque
latius exponamus, quam absurde faciant Galli huiusmodi obiectionibus ne-
gocii principalis tractationem prolungando. Nam quod ad deputationem
ordinariam attinet, quamvis verum sit illam Francofurtum principaliter in
consequentiam illius diaetae Ratisbonensis ad deliberandum de iustitiae re-
formatione conuocatam, tamen communi ordinum assensu postea etiam
omnia et singula pacificationis negotia ibidem tractata et deliberata fuisse.
Esse collegium in constitutionibus imperii, illa praesertim, quae anno 1555 et
1570 composita fuit, fundatum ac de huiusmodi negociis pacis et belli trac-
tandi potestate sufficienti praeditum. Gallos ipsos ternis literis huius collegii
translationem quaesiisse. Landgrauiam Casselanam binis ad eandem literis
diserte hoc postulasse. Quosdam circulos imperii, inter quos nominatim
Francos et Sueuos, missis Francofurtum legatis et multos alios particulares
status ut fieret institisse cum pluribus aliis rationibus in illo ultimo voto,
quod nomine principum et statuum imperii 3. Aprilis Francofurti ad com-
missarium Caesaris delatum fuit . Circa liberationem electoris Treuirensis, etsi
domini mediatores sua sponte medium quoddam suspensiuum Gallis propo-
suerint atque eorundem assensum obtinuerint, tamen hanc difficultatem iam
prorsus amotam restituto praedicto domino electore pristinae libertati et in
gratiam Caesaris plenarie recepto
obiiciant, cum illa conuentio Cherascana disertis verbis in executionem pacis
Ratisbonensis facta atque ab ipso Seruiento nomine regis Galliarum sub-
scripta fuerit, id quod exhibita copia dominis electoralibus mox ostendimus.
Haec et similia putare nos dominis mediatoribus denuo fore proponenda et
per singulas circumstantias ostendendum, quam friuolae sint Gallorum tergi-
uersationes. His vero praemissis subiungendum, cum toties illi polliciti
essent se postulata sua circa pacis media collatis postrema vice cum Suecis
rerum momentis et sententiis proposituros et iam Seruientum ab illo collo-
quio reuersum constet, videri nobis rationi consentaneum, ut domini media-
tores denuo adeant Gallos et his omnibus inculcatis sollicitent, quo tandem
fide et promissis se exsoluere velint.
Domini electorales his auditis paululum nobis secedentibus inter se collocuti
responderunt. Et primo quidem dominus episcopus pro voto Coloniensi
assistente sibi domino praeposito Paderbornensi : Animaduertisse se non
solum dominos mediatores officio suo erga Gallos egregie functos, sed et a
nobis ad singula prudenter et fundamentaliter responsum. Quid autem porro
factu consultum videatur, semper quidem electori Coloniensi periculum ca-
tholicae religionis, extremam imperii necessitatem et qua ratione animorum
coniunctio inter imperii status obtineri posset, ante oculos posita fuisse.
Conuenire, ut omnia eo dirigantur, quo periculum rei catholicae euitetur, im-
perii ruina caueatur animorumque coniunctio procuretur. Qua quidem in re
duo obuersari obstacula. Prius concernere electorem Treuirensem, posterius
Brandeburgicum. Caesarem restituisse Treuirensem se quidem libenter au-
dire, sed optandum fuisse, ut vel ipsi electorales vel etiam nos plenipoten-
tiarii eius rei iam ante aliquem habuissemus praegustum vel saltem ipsi elec-
tores potiores. Iam cum hoc in negocio saepius controuersum atque atten-
tiori cura defensum fuerit Caesarem nullam habere caussam, cur electorem
hunc ante tractatuum principia dimittere debeat, euenturum, ut ob tantam
Caesaris facilitatem legatio atque ipsi electorales male audiant, quasi durio-
res ipsi fuerint, quam Caesar desiderauerit, quemadmodum nuper etiam
Seruientus ipsi in faciem exprobrare ausus fuerit scire se Caesarem facile in
liberationem Treuirensis consensurum, nisi caeteri electores obsisterent.
Quaeri iam posse, quomodo ipsius deputati, si quidem aduenissent, tractandi
sint, et ad collegium electorale spectaturum, an et quomodo ipsum electorem
posthac rursus in corpus sui collegii recipere velint. Quod ad electorem
Brandeburgicum seu potius ipsius deputatos attineret, considerandum
ipsum ratione Pomeraniae, archiepiscopatus Magdeburgensis, etiam Halber-
stadensis, quem invicem illius ambire videatur, interessatissimum esse. Rem
igitur difficilem fore, siquidem his de rebus agendum fuerit, ipso praesente
sententias dicere, ne aut offendatur aut rei publicae praeiudicium adferatur.
Deinde, cum a religione catholica alienissimus sit, hoc etiam quaeri oportere,
abeuntibus in diuersa protestantibus quomodo secessiones et schismata inter
ipsos status praecaueri possint. Qua occasione quaerebat, an non de loco ali-
quo tertio, in quo deputatio imperii ordinaria conuenire possit, tractandum
videatur. Quod denique ad conclusionem nostrae propositionis, non se abire
a nostra sententia, expectandum fore Seruienti reditum. Et siquidem pro-
positionem facturi videantur, acquiescendum, donec videri possit, an adhuc
eiusmodi exceptionibus inhaerere velint: sin etiamnum cunctaturos suspicio
sit, adeundos mediatores et ad eum, qui a nobis propositus est, modum com-
pellandos. Pro electore Bauariae Dr. Krebs fere eadem replicauit et in effectu
votum Coloniense approbauit.
Nos consideratis in secessu his votis significauimus rem ita effectum a nobis
iri. Interea tamen pro informatione circa electoris Treuirensis restitutionem
breuiter subiunximus Caesarem paucissimis verbis in postremis suis hoc sig-
nificasse et legimus simul ex authographo verba formalia. Sed dubi-
tari non debere suam maiestatem grauissimis, sibi et imperio utilissi-
mis caussis ad hoc permotum fuisse. Et verosimili videri iam a multo
tempore hoc tractatum, cum Caesar, etsi pluries hac de caussa ad eum
retulerimus, nunquam tamen cathegoricam aliquam resolutionem red-
dere voluerit. Hinc nobis dudum suspicionem obortam, fore, ut aliqua
secreta hac de re intercederet tractatio, Caesaremque procul dubio cae-
teris electoribus de rationibus se mouentibus abunde satisfacturum nec
multam de admittendis restituti legatis quaestionem fore. Posse tamen nos
credere Gallos ipsos de tali restitutione non multum contentos fore, cum
elector iurando Caesari fidelitatem eo ipso Gallicanae renunciare debeat
amicitiae et protectioni. De electore Brandeburgico, rem esse multae consi-
derationis, sed consilium tum fore capiendum, quando eiusmodi tractationes
particulares inciderint. Palam esse, ut in ferendis sententiis ii, de quorum
caussa agitur, interesse de iure et stylo communi non possint. Sin vero ad
tractanda ea negocia perveniendum fuerit, quae ad religionem et bona eccle-
siastica pertineant, caueri non posse, quin utriusque religionis asseclae separa-
tim de suis agant commodis, sed id operam dandum, ut ne huiusmodi delibe-
rationes in publicas secessiones et schismata erumpant. Nec huic rei maius
remedium nisi ab ipsa catholicorum constanti unanimitate peti posse. De
loco conueniendi pro deputatione ordinaria nos non refragari, quin quae-
ratur a magistratu ciuico.
Haec omnia cum ad hunc modum ultro citroque exposita essent, deuenimus
tandem ad scopum, qui nobis in hac consultatione propositus erat, proprium,
ut nimirum certiores redderemur, quae ipsi consilia circa suspensionem ar-
morum agitarent. Itaque nulla mandati Caesarei facta mentione dicere orsi
sumus: Illum quidem de facienda noua per dominos mediatores instantia
modum recta via ad pacificationis initia tendere, sed cum nihil negligendum
videatur, quo etiam obliquo gradu eundem consequi finem possimus, recor-
dari nos nuper circa finem Martii in consultatione fuisse, an forte de ineundo
armistitio mentio quadamtenus iniicienda videatur. Et quamvis tum quidem
conclusum negocium hoc adhuc nonnihil differri oportere, tamen noluisse
id nos omnino silentio transmittere, sed rogare, nobis aperiant, si interea
maiori deliberatione negocium hoc ponderassent aut forte a superioribus
singularia mandata eo nomine accepissent.
Tum episcopus ingenue confessus est se quidem iam pridem ab electore
Coloniensi mandata accepisse, ut diligenter rimaretur, an et qua ratione ad
eiusmodi armistitium deueniri possit. Egisse se igitur cum domino nuntio
apostolico, ut per collegam suam aulae Parisiensis mentem explorare vellet.
Sed ab eo pridie responsum rescripsisse collegam, etsi omnem operam im-
penderit apud cardinalem Mazzarinum, illum tamen nulla ratione huiusmodi
propositionem admittere voluisse, sed cathegorice respondisse, che coteste
cose erano inganni della parte contraria et regem christianissimum nec sus-
pensionem armorum nec neutralitatem nec euacuationem quocunque titulo
quaesitam concedere posse aut velle. Pacem fieri oportere generalem, quam
ipse dictus cardinalis propediem promoturus et ad finem perducturus sit,
modo Caesareani et Hispani velint. Itaque spem hac de re superesse prorsus
nullam. Adiungere nuncium Parisiensem etiam hoc in sua epistula, nun-
quam sibi antehac a Mazzarino in ista pacificationis materia rotundiorem et
apertiorem datam fuisse responsionem.
Dominum episcopum insecutus deinde est Dr. Krebs nomine legationis
Bauaricae pariterque contestatus se a domino electore iam pluries et quasi
singulis septimanis reiterata mandata accepisse, nulli parcerent labori et
occasioni, qua per mediatores aut etiam ipsos plenipotentiarios Gallicos
armorum suspensionem quomodocunque conditionatam obtinere possent.
Sed diligenter utrinque sollicitantibus idem tandem, quod domino epis-
copo Osnaburgensi, a domino nuncio et Veneto responsum obtigisse et
maxime dominum nuncium libere contestatum nihil eiusmodi posthac
sperari debere.
His auditis, etsi dicere poteramus haec talia clam nobis fieri non debuisse,
tamen melius videbatur mentem nostram non aperire. Igitur haec pauca
tantum subiunximus, ergo pugnandum aut moriendum aut seruiendum,
dann daß messer ist an die gurgel gesetzt. Sicque colloquium finiuimus.