Acta Pacis Westphalicae III C 2,1 : Diarium Volmar, 1. Teil: 1643 - 1647 / Joachim Foerster und Roswitha Philippe
Sonntag
Auff obbemelt unser begehrt guettachten anttwortten
sie von Oßnabrukh unß sub dato 4. diß, daß sie einmal darfür halten, man
soll inen, mediatorn, die schrifft einhendigen und, wann sie ie vermeinen
wolten, daß dardurch anlaß zur ruptur geben werden möchte, inen anzeigen,
wir köndten anderst nit thuen, Ihr Kayserliche Maiestät hetten dessen kein
schuldt und müßten wir bei deren bevelch bleiben. Wann aber sie, media-
tores, dißortts durch ein correctur der sachen ze helffen sein vermeinten,
so solten wir sagen, daß wir es an Ihr Maiestät berichten, vor unß aber
in der sach nit dispensiren köndten [ 285].
Wir haben hierauff geanttworttet, daß wir es mit denen Spanischen auch com-
municiren und, ungeacht sie auch wideriger meinung weren, mit der ein-
liferung fürgehen wolten uff den morndrigen tag, de 5. Junii [ 286].
Die igitur dominico, nimirum eadem 5. Junii, conuenimus Hispanos iisque
omnia, quae nobis super insinuatione scripti apologetici contra plenipoten-
tiam Gallicam euenissent cumque nostris collegis Oßnabrugensibus deliberata
essent recensuimus. Qui quidem etsi magis in eam sententiam inclinare vide-
bantur abstinendum porro esse ab eiusmodi in scriptis redacta deductione,
quod magnopere regis sui intersit tractatus istas nullo modo abrumpi quin
nec Caesareae maiestati bene cessurum videatur statusque imperii aeger-
rime id laturi sint, cum hactenus de huiusmodi oppositionibus contra Galli-
cam plenipotentiam faciendis nihil cum iis actum sit, tamen nolle se maie-
statis suae mandatis aduersari, putare tamen clausulam illam, qua Caesar
istam in proemio factam allegationem ad animum reuocare dicitur, quod
stylum iudicialem sapiat magisque procuratores et aduocatos quam Impera-
toriam maiestatem deceat, omittendam, tum noui mandati eatenus facien-
dam mentionem, ut tam ipsi mediatores quam aduersarii clare videant nul-
lam in Caesare moram esse tantoque magis Galli ad emendationem suae
plenipotentiae constringi se sentiant. Cui admonitioni locum nos dare opor-
tere visum, quod in ipsa substantia scripti nullam inducerent mutationem;
scripturam autem ad hunc modum correctam apud acta inuenire est [ 287a].
sie von Oßnabrukh unß sub dato 4. diß, daß sie einmal darfür halten, man
soll inen, mediatorn, die schrifft einhendigen und, wann sie ie vermeinen
wolten, daß dardurch anlaß zur ruptur geben werden möchte, inen anzeigen,
wir köndten anderst nit thuen, Ihr Kayserliche Maiestät hetten dessen kein
schuldt und müßten wir bei deren bevelch bleiben. Wann aber sie, media-
tores, dißortts durch ein correctur der sachen ze helffen sein vermeinten,
so solten wir sagen, daß wir es an Ihr Maiestät berichten, vor unß aber
in der sach nit dispensiren köndten [ 285].
Wir haben hierauff geanttworttet, daß wir es mit denen Spanischen auch com-
municiren und, ungeacht sie auch wideriger meinung weren, mit der ein-
liferung fürgehen wolten uff den morndrigen tag, de 5. Junii [ 286].
Die igitur dominico, nimirum eadem 5. Junii, conuenimus Hispanos iisque
omnia, quae nobis super insinuatione scripti apologetici contra plenipoten-
tiam Gallicam euenissent cumque nostris collegis Oßnabrugensibus deliberata
essent recensuimus. Qui quidem etsi magis in eam sententiam inclinare vide-
bantur abstinendum porro esse ab eiusmodi in scriptis redacta deductione,
quod magnopere regis sui intersit tractatus istas nullo modo abrumpi quin
nec Caesareae maiestati bene cessurum videatur statusque imperii aeger-
rime id laturi sint, cum hactenus de huiusmodi oppositionibus contra Galli-
cam plenipotentiam faciendis nihil cum iis actum sit, tamen nolle se maie-
statis suae mandatis aduersari, putare tamen clausulam illam, qua Caesar
istam in proemio factam allegationem ad animum reuocare dicitur, quod
stylum iudicialem sapiat magisque procuratores et aduocatos quam Impera-
toriam maiestatem deceat, omittendam, tum noui mandati eatenus facien-
dam mentionem, ut tam ipsi mediatores quam aduersarii clare videant nul-
lam in Caesare moram esse tantoque magis Galli ad emendationem suae
plenipotentiae constringi se sentiant. Cui admonitioni locum nos dare opor-
tere visum, quod in ipsa substantia scripti nullam inducerent mutationem;
scripturam autem ad hunc modum correctam apud acta inuenire est [ 287a].